Het was begin juni. Ik kreeg een casus toegewezen van een gezin dat afgelopen januari na dertien jaren eindelijk weer herenigd was. Dertien jaar…
Moeder is samen met haar twee kinderen vanuit het buitenland naar Nederland gekomen om bij haar partner in te trekken. Het gezin is eindelijk compleet en klaar om aan een nieuwe start te beginnen. Door de pandemie én het ontbreken van een verblijfplaats brak er helaas een onzekere tijd voor hen aan.
Al snel bleek dat ouders moeite hadden met zich aanpassen aan alle nieuwe veranderingen. Vader woonde hiervoor in een begeleid wonen traject dat nog niet was afgerond alleen vanwege de gezinshereniging kon hij daar niet meer blijven. Moeder was tot die tijd een alleenstaande moeder die de zorg had over hun kinderen. Nu deelde zij de zorg ineens samen met haar partner. Al snel bleek dat ouders het moeilijk vonden om daar een middenweg in te kunnen vinden. Ook hun dochter van 10 jaar vond het lastig om haar plek hier in Nederland te vinden. Zij mistte haar vriendinnetjes ontzettend. Meerdere malen heeft zij aan haar ouders aangegeven graag terug te willen en het hier in Nederland niet leuk te vinden. Ze begon zich te vervelen en voelde zich eenzaam, kende de taal niet en Nederland was voor haar een vreemd land.
Dertien jaar hadden ouders gescheiden van elkaar geleefd, dat was niet niks. Af en toe kwam vader op bezoek en bleef hij een aantal weken, maar uiteindelijk moest hij altijd weer terug naar Nederland. De belangrijkste en mooiste momenten heeft hij bij zijn dochter moeten missen. Gelukkig heeft vader nu wel de kans gekregen om dit bij zijn zoon mee te maken.
Eerder was er al hulpverlening bij […]